Een zeiltocht op het IJsselmeer met ingrijpende gevolgen: Osse Carla Steenman ontmoette er de directeur van Go For Africa en was verkocht. Inmiddels was de kleuterjuf al acht keer op vrijwilligersmissie in Gambia en Senegal.

Bron: Brabants dagblad 1-3-2021: https://www.bd.nl/oss-e-o/hoe-carla-s-zeiltocht-op-ijsselmeer-leidde-tot-een-afrikaans-meisje-met-dezelfde-naam~a6693a49/

Carla Steenman uit Oss is bij toeval terechtgekomen in Afrika om er als kleuterjuf vrijwilligerswerk te doen. © Jeroen Appels/Van Assendelft

Hoe leuk is dat. Loopt er op een Afrikaans schooltje een klein Carlaatje rond. Een dreumes van vijf. ,,Ik was zo ontzettend vereerd toen ik hoorde dat de jonge moeder haar dochtertje naar mij had vernoemd. Ben nu ontzettend benieuwd hoe ze opgroeit”, glundert Osse Carla Steenman om er meteen berustend aan toe te voegen dat corona én privéomstandigheden een snel bezoek aan die kleine meid onmogelijk maakten en vooralsnog ook maken.

Kleuterjuf tot in elke vezel

Carla Steenman dus. Kleuterjuf tot in elke vezel, actief SP’er, fervent amateurtoneelspeler en vooral ook trotse, 63-jarige oma. In 2013 maakte ze met haar vriendengroep ’n zeiltocht op het IJsselmeer die danig zou ingrijpen op haar persoonlijke leventje. ,,Dat uitstapje op die boot, nee, daar had ik eigenlijk helemaal geen zin. Ben er op aandringen van mijn vrienden uit Eindhoven, mijn geboortestad, toch aan begonnen. Tja, en toen raakte ik aan de praat met Jan Huizinga, de man achter Go For Africa.”

Opgeknapte barrels

,,Zijn enthousiaste verhaal ging over technische ROC-studenten die in opgeknapte barrels vanuit Bakel dwars door Europa en de westelijke Sahara richting Gambia reden. Naar Banjul, in konvooien van soms zestig wagens. Eén groot reisavontuur van drie weken. Nadat ze zeven weken als stagiair werkten – in garages, ziekenhuizen en op scholen is hun techniekkennis een welkome hulp voor de lokale bevolking – lieten ze hun wagen daar achter. Toen Jan klaar was met zijn verhaal, vertelde ik hem dat ik al langer met het idee rondliep om mijn eigen onderwijservaring elders op de wereld in te zetten. Maar ja, wíe in wélk Afrikaans land dan ook zit er te wachten op een Osse kleuterjuf? Nou, daarop had Jan dus een totaal andere kijk.”

Niet in de steek laten

Nee, zo bekent ze, ze reed na die eerste kennismaking met Go For Africa zelf niet één keer met zo’n gereviseerd vehikel dezelfde route als die ROC’ers. Ondoenlijk. ,,Het was die eerste keer in 2013 sowieso de vraag: hoe ga ik een en ander aanpakken? Ik had mijn baan hier en vond dat ik mijn kleuters op de Hertogin Johanneschool locatie Aalberssestraat eigenlijk niet in de steek kon laten.”

,,Uiteindelijk koos ik er destijds voor om onbetaald verlof ten nemen om zo tien dagen te kunnen gaan. Met vriendin Mieke Schellekens, jeugdverpleegkundige, ben ik op het vliegtuig gestapt: een bijzondere wending in ‘n wonderfull friendship. Ik weet nog dat een medewerker van Travel Clinic, waar ik mijn verplichte vaccinaties moest halen, me aanraadde: ‘Doe gerust alle prikken: na één keer ga je zeker vaker naar Afrika’. Ik geloofde dat niet, het was echter wat je noemt een vooruitziende blik”, lacht Carla.

Carla Steenman met kleine Carla. © Prive collectie

Lesje in nederigheid

Eenmaal in Gambia, waar ze samen logeerden in het vissersplaatsje Tanjeh, kon ze direct aan de bak. Go For Africa had er een volle container laten bezorgen. ,,De inhoud? Van schoolmeubilair tot speelgoed. Ook kapotte spulletjes en dat vond ik echt ‘voor schut’. Toch kwam er een tienerjongen met de vraag of hij dat speelgoed mocht uitdelen; waren die kinderen enorm blij mee. Het voorval voelde als een lesje in nederigheid, kan ik je verzekeren.”

,,We gingen trouwens ook de schooltjes in, spraken er met leergierige leerkrachten. Onderwijs op het Afrikaanse platteland is vaak nog met zittende en luisterende kinderen; in groepjes laten werken kan ook, zo lieten we zien. En wat te denken van dagopeningen die we mochten meebeleven. De ‘Bantaba’, in de schaduw onder zo’n grote boom. Echt geweldig. Van mijn toenmalige schooldirecteur had ik ook nog een geldbedrag meegekregen; dat zijn we in het dorp één op één gaan afgeven aan een gezin waarvan de vader pas was overleden; dan zit zo’n moeder met kinderen ineens zonder inkomsten.”

Zeven voorjaarsvakanties

Het is dus niet bij die ene reis in 2013 gebleven, vult Carla aan. En ze verhaalt over de zeven voorjaarsvakanties die volgden en de revenuen daarvan. Over het schoolbiebje met Engelstalige prentenboeken, over de in Oss afgeschreven maar opgeknapte wipwappen en glijbanen voor Senegalese schooltjes. Over de kralenplankjes die ze een lokale timmerman lieten maken. Over de ondersteuning van verloskundigen. En over de met zus Mieke ingezamelde gelden waarmee ze tientallen staaroperaties in een oogkliniek kon bekostigen. ,,Elke vorm van hulp doet ertoe. Da’s elke keer méér dan een druppel op een gloeiende plaat.”