De Reis van 2023

De reis van 2023 is gestart op zondag 29 januari in Engelerpark te  ‘s-Hertogenbosch en de aankomst in Gambia, Banjul, is op zondag 19 februari 2023.

25 auto’s verdeelt over 5 groepen. 30 studenten maken de reis (en 1  is invliegend) en 23 coaches en particulieren. Een enorme uitdaging met zo’n jonge groep studenten. Elke dag een nieuwe uitdaging en steeds nieuwe culturen. De start dwars door Europa, oversteken naar Marokko, over het Atlas gebergte, door de Sahara,  door het streng islamitische Mauritanië, de Sahel van Senegal en de grootse aankomst in Gambia.

De studenten hebben nog 7 weken stage, waarin ze op veel projecten in Senegal en Gambia actief helpen met het overbrengen van hun kennis aan studenten en het helpen van de bevolking. Op de pagina “Deelnemers 2023” staan alle teams, met meestal een link naar hun persoonlijke website, of facebook. Daarop zijn de activiteiten van de meeste teams verder te volgen.

Lees hieronder alle verslagen van deze bijzondere reis.

Chris is een freelance journalist uit Den Bosch. De laatste maanden voor de reis heeft Chris al veel interviews gehad met studenten die mee op reis gaan en dit heeft geresulteerd in heel veel publicaties in kranten door het hele land. Hij reist samen met bestuurslid Ies Palies die deze reis al vaak gemaakt heeft.

Voor Luke is fotografie meer dan een hobby. Hij werkt samen met Chris om de reis en de eerste week van de stage mooi in beeld te brengen.

Dag 22  Go for Africa, zondag 19 februari 2023

Een apotheose om nooit meer te vergeten

Op de slotdag van de vijftiende editie van de GfA-reis stonden nog 146 kilometer op het programma. Een peulenschil in vergelijking met de andere reisdagen waarbij op één dag zelfs een viervoud daarvan overbrugd moest worden. Vanuit Tendaba Camp vertrok de complete karavaan richting Tanji. De lange slinger trok veel bekijks, met name bij jonge kinderen die razend enthousiast reageerden. “Hello, how are you?”, klonk het voortdurend.

Bij de eerste tankstop zag Isa Rongen, die bezig is met haar derde en laatste jaar van de opleiding Doktersassistent aan ROC Gilde, haar kans schoon zich te ontfermen over ‘pechvogel’ Milan Klaassen. De student Technisch specialist autotechniek aan Koning Willem I College had de avond ervoor een lelijke smak gemaakt in het zwembad. Schouder uit de kom, luidde de voorlopige diagnose. Met behulp van een tulband, geschonken door een medereiziger, kreeg de gehavende schouder de benodigde extra steun. “Mijn eerste daad op medisch gebied tijdens deze reis. Ik ga ervan uit dat ik de komende weken in Gambia nog vaak dit soort behandelingen op mijn bordje zal krijgen”, sprak Rongen.

Een paar meter verderop voltrok zich het allerlaatste gezamenlijke opdrukritueel van Jorrit Ivens, Bas Feuth en Cor Verweij. “Dat ritueel hebben we gedurende deze reis met een zekere regelmaat geëerbiedigd. Niet alleen om in conditie te blijven, maar ook om de buikspieren te trainen. Want als je telkens een groot deel van de dag op je krent zit, is dat niet bevorderlijk voor je sixpack, lichtte Verweij gekscherend toe.

Terwijl de zon zich uitrolde over het landschap flitsten onderweg naar Tanji vele dorpjes voorbij, afgewisseld door natuurgebieden en ondefinieerbare stukken land.

Kort na het middaguur werd ‘king’ Jan Huizinga geïnterviewd door Bakary Mankajang van GRTS, met cameraman Yusupha Bojang aan zijn zijde. Even later viel de motor van de Landrover Defender van team Heino plotseling uit, waardoor hun voertuig -in het zicht van de haven- niet meer zelfstandig verder kon.

Eenmaal in Tanji aangekomen stond de karavaan een grootse ontvangst te wachten. Op het ritme van de djembe etaleerden enkele dansgroepen hun kunsten. Het was echter de Scort Band, de plaatselijke harmonie, die letterlijk en figuurlijk de boventoon voerde. Enkele honderden toeschouwers keken gebiologeerd naar het hartverwarmende schouwspel, wat hier en daar zelfs leidde tot emotionele taferelen. Als klap op de vuurpijl werd Wim Buijsen gejonast en Jan Huizinga toegezongen door de uitzinnige menigte. Jantje Jantje, Jantje bedankt!

Dag 21  Go for Africa, zaterdag 18 februari 2023

Allah is groot

Het gekokkel van vogels overheerste toen de meeste GfA-reizigers op hun kamer nog in een andere wereld verkeerden. De ochtend lag glanzend over het complex van hotel Arc en Ciel, dat gezegend is met een zwembad en (sub-)tropische begroeiing waaronder een kleurrijke slinger van bourgainvillea. Nadat het ontbijtbuffet door het personeel was klaargezet, duurde het niet lang voordat de eerste reizigers acte de présence gaven in de bewuste ruimte. Het gros kwam pas veel later opdraven, een rechtstreeks gevolg van het feit dat de drukbezochte dansavond in Le Matin de nodige energie had gekost.

Kurt van Baar en Sander Bruggung, twee studenten van ROC Tilburg, kwamen na het ontwaken tot de ontdekking dat gedurende de nachtelijke uren een sponsorsticker van hun Peugeot Partner was verdwenen. “Dat vinden we uiteraard niet leuk. We snappen ook niet waarom dit is gebeurd. Een kwajongensstreek? Wie zal het zeggen”, reageerde Van Baar.

Op het moment dat de auto’s al min of meer klaarstonden voor vertrek, bleek dat de doodzieke Landrover Freelander te maken had met een sleepprobleem. “De harpaansluiting aan de trekstang is verdraaid, waardoor de koppeling niet meer op de kogel past”, concludeerde Toon Hendriks. Door dit euvel kan de trekstang losschieten.” De autospecialist uit Brabant kwam vervolgens met een loodzware gereedschapskist op de proppen. Samen met Wim Buijsen, een andere specialist die de hamer vrijwel meteen in de hand nam, wist hij het karweitje binnen kwartier te klaren. Het was opnieuw Buijsen die met zijn robuuste Subaru Forester de verantwoordelijkheid op zich nam om de ‘patiënt’ verder richting Gambia te slepen.

De reis liep voorspoedig en ook de formaliteiten aan zowel de Senegalese als Gambiaanse grens leverden nagenoeg geen problemen op. Dat de beukende zon als een moker op een aambeeld sloeg, was wel even wennen voor het reisgezelschap dat een week eerder ’s nachts nog bibberde van de kou.

Op de keeper beschouwd speelde zich toch nog één gewaagd incidentje af. Kort na het passeren van de Gambiaanse grens trokken gecamoufleerde sluipschutters, verborgen achter een hele rits zandzakken, ongewild de aandacht. Het leidde tot een bijzonder interessant plaatje, dat misschien wel eens mee zou kunnen dingen om de foto van het jaar. Een schoolvoorbeeld van een journalistieke gretigheid of gewoon of een onbesuisde actie? De militair in kwestie wilde daarna een ‘statement’ maken; de vraag was alleen of Allah dat zou goedkeuren. Het bezorgde de militair zoveel hoofdbrekens, dat-ie afzag om alles op de spits te drijven. Met andere woorden: het voorval liep met een sisser af.

Nog voor de avondschemer was iedereen gearriveerd in Tendaba Camp.

Dag  20  Go for Africa, vrijdag 17 februari 2023

De wraak van het varken houdt maar niet op

“Het is om moedeloos van te worden”, zuchtte Hans van Schijndel, de geplaagde chauffeur van team Heen en Weer nadat hij vrijdagmiddag rond vier uur was teruggekeerd uit Dakar. “Het zit me niet bepaald mee deze reis. En dat is nog zacht uitgedrukt.”

Van Schijndel had eerder besloten de tweede rustdag van de reis voor een deel op te offeren, met als doel ‘ergens’ een nieuwe cilinderkop voor zijn kapotte Landrover Freelander te bemachtigen. “Ik had écht de hoop dat het alsnog goed zou komen. Ha, in mijn gedachten zag ik de Landrover over enkele dagen puur op eigen kracht ons eindstation Tanji binnenrijden. ’s Ochtends bij hotel Arc en Ciel aan Lac Rose hadden maar liefst drie personen mij verzekerd dat ik in de hoofdstad bij een dealer in auto-onderdelen een kop voor ongeveer 400 euro kon kopen. Om hem vervolgens mee te nemen naar het hotel waar-ie ter plekke in de auto zou worden geplaatst.”

Rond het middaguur vertrok de doorgaans goedgemutste Brabander met een taxi naar Dakar. De rit via de tolweg duurde een uurtje voordat hij de plaats van bestemming bereikte. “Jongens jongens, wat een stinkstad. Ik wilde er eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. Kort na aankomst bleek dat ik blij gemaakt was met een dode mus. Een cilinderkop? Nee, die was toch niet voorhanden. Foutje bedankt. De dealer had wel een tweedehands motor voor me in de aanbieding. Voor een ‘zacht’ prijs van 850 euro. Ik zei: dank je de koekoek.” Teleurgesteld en een illusie armer keerde Van Schijndel terug naar het hotel. “Ik heb dus bijna een halve dag weggegooid. Jammer, achteraf had ik natuurlijk veel liever op een stoel aan het zwembad liggen zonnebaden. De wraak van het varken uit Tarifa houdt maar niet op”, aldus Van Schijndel die na Tanger en Zagora opnieuw bot ving.

In het hotel was inmiddels een mediaploeg met gerenommeerde Senegalese journalisten neergestreken. De ploeg, bestaande uit Babacar Seck(iTV), Robert Diandy(2sTV), Alioun Badara(Le Quatidien) en freelance cameraman/fotograaf Salla Samb, interviewde zowel Ies Palies als Oumar Tabouré. De Gambiaanse Limburger, die met het journaille in het Wolof communiceerde, maakte een zelfverzekerde indruk. Boris Kruisdijk en Sander Brugging vervulden met verve de rol van assistent van Luke Sheffield die een ‘schaduw’-reportage maakte.

Zoals het er nu naar uitziet vormt de reportage zaterdagavond rond de klok van zeven op beide TV-zenders een item van het journaal.

Dag 19  Go for Africa, donderdag 16 februari 2023

De (klein)kinderen reizen lekker mee in GfA-karavaan

Grenzen verleggen, daar zijn (vrijwel) alle Go for Africa-avonturiers dagelijks mee bezig. Leeftijd speelt daarbij niet of nauwelijks een rol. Vroeg opstaan, in een tent slapen bij een temperatuur beneden het vriespunt, lange vermoeiende reisdagen op uitdagende wegen waarbij stofhappen zo nu en dan tot de mogelijkheden behoort, zorgdragen voor een bejaarde auto die het van tijd tot tijd best moeilijk heeft, het uitlaten van bruintje de beer zomaar ergens achter het struikgewas, worstelen met de taalbarrière, omgaan met ‘vreemde’ culturele gewoonten, gedurende de nacht de strijd aangaan met sprinkhanen en kakkerlakken die net iets te enthousiast hun aanwezigheid tonen…Het lijstje met zogenaamde ‘uitdagingen’, is nog niet compleet, weten ook Johan Wispels(69) en Herman Hekkert(71). Juist ja, die twee stoere Sallanders uit het Overijsselse Luttenberg die met hun Landrover Discovery deelnemen aan de expeditie. “Dit is zo’n geweldige en unieke ervaring dat je dat soort ongemakken en onregelmatigheden voor lief neemt. Zeg maar gerust een Once in a lifetime experience. Zelf ben ik al drie keer in Gambia geweest; deze reis is totáál anders. Er zijn maar weinig mensen die de kans krijgen om zoiets te kunnen meemaken. We hebben straks in Nederland ontzettend veel te vertellen aan onze vrienden, partners, kinderen en kleinkinderen”, aldus Hekkert. “Ondanks een schat aan nieuwe belevenissen en avonturen denken we vaak aan ze, met name aan de allerkleinsten. Ja, hier staan twee trotse opa’s, die ook nog eens  middenin het leven staan.”

Eigenlijk reizen hun kleinkinderen constant met ze mee. De Landrover is namelijk versierd met verschillende tekeningen die hun nakomelingen speciaal voor hen hebben gemaakt. Wispels: “Moet je kijken, Pim en Tess hebben een leeuw, olifant en giraffe voor me getekend. Ze zijn al eens op safari in Afrika geweest, dat kun je duidelijk zien! Het zijn eersteklas crea-bea’s als je het mij vraagt. Deen heeft hartjes voor opa getekend, Boaz heeft mij afgebeeld als langharige nozem. Hoe mooi wil je het hebben? De auto blijft na dit avontuur in Gambia of Senegal, de tekeningen gaan vanzelfsprekend mee terug naar Nederland.” Ylva, Elin, Huub, Fien en Dany, de kleinkinderen van Hekkert, hebben hun creatieve talenten eveneens geëtaleerd. Opmerkelijk is de begeleidende tekst van Ylva, met haar acht lentes de oudste van het stel: naar Gambia met spullen voor arme mensen. Hup opa, het gaat je lukken.

Ies Palies(71), een andere ‘familieman’ heeft op zijn beurt van zijn kroost een speciaal T-shirt cadeau gekregen. Op het bewuste T-shirt staat-ie afgebeeld in gezelschap van zijn kinderen Lieke, Sacha en Fouad. Alle vier dragen ze een identieke zwarte zonnebril, wat de sterke onderlinge band onderstreept. Met een beetje fantasie zijn het óók vrijgevochten figuren, afkomstig uit een stripboek.

Over het verleggen van grenzen gesproken: dag 19 begon voor Gijs Ermens, Lars Peeters en Robbe Sols met een uitdaging op het fysieke vlak. Terwijl het landschap rondom camping Zebrabar nog baadde in een lichtoranje ochtendlicht, trok het trio de stoute (hardloop)schoenen aan. Verbaasde schoolkinderen en een verdwaalde ezel zagen hoe fanatiek de drie aan het rennen waren, in de blote bast wel te verstaan.

Pas vier uur later stoof iedereen op weg naar Lac Rose, de volgende halte. Onderweg was er weer veel te zien. Van beddenbouwende timmerlieden en lassers op straat tot versierde ezelskarren en geduldige fruitventers in kleurrijke kleding. Minder fraai was de enorme hoeveelheid plastic en ander afval langs de weg. “Alles hier is interessant, maar de afvalbergen doen pijn aan de ogen. Waarschijnlijk weet de lokale bevolking niet beter. Mogelijke oorzaken zijn een gebrek aan voorlichting en te weinig beschikbare middelen om de troep op te ruimen”, sprak Paul Huvenaars. “De prioriteiten van arme mensen liggen meestal elders. De middenklasse daarentegen zou op dit gebied het voortouw moeten nemen. Weet je wat een goed idee is? Hef een paar CFA op alle plastic flessen. Er zijn genoeg kids die dan in actie komen om de rotzooi te verzamelen”, vulde Vincent Wijermans aan.

Dag 18  Go for Africa, woensdag 15 februari 2023

Bamba vaart straks met een skûtsje door de woestijn van Mauritanië

De emoties spatten uiteen op het gezicht van Ahmedau Bamba(74). Ies Palies, het GfA-bestuurslid met wagenparkbeheer in de portefeuille, had hem aan het begin van dag 18 in het bijzijn van Jan Huizinga en Wim Buijsen het goede nieuws verteld. Één van de 26 voertuigen komt ten goede aan de Mauritaanse gids die al zo’n vijftien jaar zijn trouwe diensten aanbiedt aan Go for Africa. De eerste gedoneerde auto is er een van een bijzonder gehalte: de volledig opgepimpte Peugeot Partner 2.0 HDI van Peter Fennis. Een waar kunstobject. “De Peugeot, die stamt uit 2002, heb ik al bijna twaalf jaar. Ik heb hem altijd gebruikt voor mezelf en mijn eigen bedrijf Gratitude(nautisch technische dienstverlening, red)”, aldus Fennis. “Ik woon in Amsterdam. Vanwege de hedendaagse milieuwetgeving mocht mijn karretje opeens de stad niet meer in. Terwijl-ie hartstikke goed loopt, met nog geen 260.000 kilometer op de teller. Iets wat goed is, mag je niet zomaar wegdoen, zo ben ik tenminste opgevoed. Een van de achterliggende redenen waarom ik uiteindelijk gekozen heb voor dit prachtige avontuur.”

Fennis zocht een medereiziger en via Facebook kwam hij in contact met Leeuwardenaar Sebastiaan Nutma. De oorspronkelijke kleur van de Peugeot Partner was metallic. Nutma: “Tamelijk saai, mag je gerust zeggen. Om een beetje schwung aan het voertuig te geven, besloten we een graffiti artiest in te schakelen. In Zwolle vonden we Graffiti for You. En voilà, zie hier het resultaat!” Het ontwerp bestaat uit een kleurrijke mix van typisch Hollandse elementen: een molen, kerk, trapgevelhuis, de Nederlandse en Friese vlag. De zeilen van een skûtsje ontbreken uiteraard evenmin. En op de motorkap prijkt een goudeerlijke Hollandse kaas en een gele tulp met steel. Fennis weer: “We nemen Nederland dus mee naar Gambia. Dat de auto nu geschonken wordt aan Bamba doet ons deugd. De auto zal blij zal met het nieuwe baasje.”

Bamba was negen maanden geleden slachtoffer van een ernstig auto-ongeluk in Mauritanië als gevolg van joyriding. Na het ongeval moest hij onder andere geopereerd worden aan zijn rechterbeen; hij belandde zelfs op de IC. Een dezer dagen staat in Dakar een nieuwe operatie op de planning. De bedoeling is dat Bamba na de revalidatie de auto gaat ophalen in Gambia. Iets wat waarschijnlijk gepaard zal gaan met een petit ceremonie.

De karavaan vervolgde woensdag zijn weg richting Senegal. Tijdens het ritje door het chaotische centrum van Nouakchott -een toeristische attractie op zich- gold onomstotelijk het recht van de sterkste. Onderweg veranderde het landschap zienderogen. Steeds meer struiken en bomen verrezen langs de weg, de vogels begonnen te fluiten, familie Wrattenzwijn stak de weg over. Ook het kwik steeg aanzienlijk. Na het onvermijdelijk lange wachten bij de Diama-grensovergang, waarbij één kentekenbewijs in rook opging, bereikte het gezelschap het land waar sterren als Youssou N’Dour en Sadio Mané de status van een heiligman genieten.

Dag 17  Go for Africa, dinsdag 14 februari 2023

Twintig ouguiya per kakkerlak

Een ervaring rijker. Dat waren Luke Sheffield, Peter Fennis en Sebastiaan Nutma dinsdagochtend bij terugkeer in Boû Lanouār. Ze hadden de nacht doorgebracht in een basic hotel, in de buurt van het kampement. “Vrijwel onmiddellijk na het dansfeest met de lokale bevolking zijn we daar naartoe gegaan. Ik had wel zin in een lekker bedje, temeer omdat ik eindelijk Abraham –of Ibrahim zoals ze die hier noemen- heb gezien”, zei een deelnemer. “Bij een dergelijke mijlpaal hoort een fles bubbels; die hebben we uiteraard soldaat gemaakt.” Daarna besloten de vier om te gaan rusten. “De lege fles heb ik met een speciale reden meegenomen naar mijn kamer”, vervolgde Fennis. De Amsterdammer had van de ‘receptie’ een sleutel gekregen, maar die paste voor geen meter. “Dat vond ik een beetje raar. Ik kon de deur dan ook niet afsluiten. Midden in de nacht, het moet omstreeks half drie zijn geweest, hoorde ik een hoop gerinkel. De fles, die ik expres voor de deur had gezet, viel om doordat ik opeens met een insluiper te maken had.” Il n’a pas de l’eau, was de enige smoes die de wildvreemde kon verzinnen. “Toen-ie zag dat ik wakker was geworden, ging-ie er als een speer vandoor.” De vier moesten duizend ouguiya per persoon afrekenen. “Op elke kamer bevonden zich ongeveer twintig kakkerlakken. Omgerekend kom je dan uit op twintig ouguiya per kakkerlak.”

Rond half tien was het zover: de colonne was weer klaar voor vertrek. De reis naar de hoofdstad Nouakchott verliep voorspoedig, op één voorvalletje na. De Volvo V70 cx van Fleur Doorakkers, Loek Goossen en Jasper Thijssen reed ineens twee velgen aan gort.

De geplande excursie naar een goudmijn ging niet doordat de aanvraag te laat was binnengekomen bij het ministerie. “Er zit zovéél goud in de grond. Alleen jammer dat we niet over de benodigde machines en apparatuur beschikken. Anders was dit land nu nog rijker dan Amerika geweest”, concludeerde een zekere Ahmed onderweg watertandend bij een tankstation.

Dag 16  Go for Africa, maandag 13 februari 2023

Het een-tweetje tussen educatie en cultuur

De dag begon wat vreemd in het kampement in Nouadhibou. Een ondefinieerbaar geluid kwam van boven, ergens in de buurt van het dak van het houten huisje waar onder meer negen van de in totaal twaalf studenten van ROC Tilburg hun intrek hadden genomen. Rond de klok van vier schrokken Joop van de Schoot en Joost Reijrink wakker. Waren het de houtwormen die zich flink aan het uitleven waren?

Nee, bij nader inzien was er iets anders aan de hand. De twee lagen precies onder een plek die een aanzienlijke hoeveelheid regenwater doorliet. “Niet normaal, ik kreeg een voltreffer in m’n gezicht. Ik ben onmiddellijk opgestaan om actie te ondernemen. Gelukkig snel een emmer gevonden, en die op de juiste plaats neergezet. Slaap je in de woestijn, en dan gebeurt er dit!”, lichtte Van de Schoot later toe. “Als ik niet had ingegrepen, dan hadden we onze zwembroek aan kunnen trekken.”

Na het ontbijt ging de karavaan, opnieuw begeleid door gewapende militairen, eerst op excursie naar de EETFP, een school voor beroepsonderwijs. De stoet slingerde dwars door het centrum van Nouadhibou, wat logischerwijs veel bekijks opleverde. Omgekeerd keken de GfA-avonturiers hun ogen uit bij het zien van wat zich allemaal op straat afspeelde. “Voor een groot deel is het één bak ellende. De armoede is met geen pen te beschrijven. Als je hier ben, besef je pas hoe goed we het in Nederland hebben”, wist Paul Huvenaars te vertellen. “Het zijn niet alleen de huizen en de straten die er armoedig uitzien. Veel auto’s bijvoorbeeld lijken op sterven na dood”, vulde Toon Hendriks aan.

Eenmaal bij de school aangekomen stond directeur Dia Saidou klaar om de vrienden uit Nederland en België op een warm welkom te trakteren. Het gezelschap kreeg vervolgens een indrukkende rondleiding in de diverse klaslokalen voorgeschoteld. Wat opviel was dat de lokalen goed geordend waren en bovendien beschikten over voldoende machines en andere materialen en leermiddelen. Van lasapparaten, knipscharen en kolomboormachines tot auto-onderdelen en uiteenlopende koelelementen.

Na de rondleiding was er een plenair gedeelte, met daarbij enkele korte toespraken. “Educatie is ongelooflijk belangrijk, dat spreekt voor zich. Maar als er tevens een connectie is met cultuur, zoals onze organisatie dat voortdurend voor ogen heeft, krijgen alle inspanningen automatisch een meerwaarde”, sprak GfA-bestuurslid Ies Palies. Een televisieploeg van de nationale omroep interviewde Jan Huizinga, die even later schooldirecteur Saidou verblijdde met enkele bruikbare ‘geschenken’. Klap op de vuurpijl was een voetbalpartijtje met de plaatselijke studenten..

Na het afscheid volgde elders in de stad een verrukkelijk diner in een chique (disco)restaurant. Ruimschoots vóôr zonsondergang streek de karavaan neer op een locatie in de uitgemergelde woestijn. Onder betrekkelijk koude en regenachtige omstandigheden besloten de meesten hun eigen tent op te zetten.

Een woestijn is meestal zo kaal als een luizenei met nul komma nul entertainment. Hoe anders was dat in deze contreien! Op uitnodiging van de plaatselijke bevolking ging ruim de helft van alle deelnemers ‘uit dansen’. Vrouwen uit de buurt van Boû Lanouār deden vrolijk mee en waren zelfs niet te beroerd om te dansen met Jan en alleman.

Dag 15  Go for Africa, zondag 12 februari 2023

Cultuurshock

Grensformaliteiten in zowel Marokko als Mauritanië nemen in de regel veel tijd in beslag, dus leek het verstandig om vóór het ochtendgloren gezamenlijk te vertrekken. Het ontbijt was gepland vanaf half zeven, ware het niet dat het personeel daar ietwat laconiek op reageerde. De kwetterende vogeltjes in de bomen daarentegen waren al lang wakker. “Ik ben voor niks zo vroeg opgestaan. Als ik dat had geweten, had ik me zeker nog een paar keer omgedraaid”, grimlachte William Didden. Zijn compagnon Oumar Tabouré was ondertussen naar hun Peugeot 405 gelopen om de vooruit van een wasbeurt te voorzien. Dat deed de Limburger, die bijna z’n hele leven in Gambia heeft gewoond, met veel toewijding. “Als jij lief bent voor je auto, is-ie ook lief voor jou”, benadrukte Tabouré.

Nadat een deel van het reisgezelschap alsnog had ontbeten en de parkeerwacht was betaald, klonk het startsein.

De karavaan van 26 ‘broertjes en zusjes’, aangevoerd door de kanariegele Toyota F3 Cruiser met daarin gids Bamba, baande zich een weg in het donker. Twee Volvo’s zorgden voor wat extra sensatie. De V70 cx gooide een zwaailicht in de strijd, de 850 trok de aandacht met z’n karakteristieke groene verlichting rondom de imperial. Al rond negenen kwam de grens in zicht. Vrachtwagenchauffeurs toonden hun vrachtbrief, drugshonden snuffelden aan elk voertuig, straathonden schooiden om voedsel. Na de douane zwaaide koning Mohammed VI iedereen uitbundig uit, niet in de laatste plaats om te onderstrepen dat de Westelijke Sahara toch echt bij Marokko hoort. Een stukje niemandsland volgde. Omgeven door een bende plastic etaleerde onder meer ex-prof Robbe Sols zijn voetbalkwaliteiten. De KW1C-studenten Jorrit Ivens en Yoeri van Schaik op hun beurt maakten een selfie aan de rand van een potentieel mijnenveld.

Bij de Poste Frontalier de PK 55 van de Gendarmerie Nationale verstreek de tijd tergend langzaam. Na ruim vier uur was de klus eindelijk geklaard en beschikten alle GfA-reizigers over een visum voor Mauritanië. “Mijn eerste indruk is dat dit land totaal anders is dan Marokko. Toevallig heb ik twee jaar geleden al met Mauritaniërs te maken gehad. Dat was bij boomkwekerij Botden en Van Wilgen in Oploo, waar ik wat heb bijgebeund. In mijn herinnering waren het leuke mensen. Ben dus reuze benieuwd wat ik hier ga aantreffen.”

Na aankomst in het kampement in Nouadhibou deden verschillende studenten een poging om de stad een beetje te leren kennen. “Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Een enorme chaos, op straat en in het verkeer. Alsof ik in een computerspel terecht was gekomen, ook qua geluid. Dáár een slijptol, een eindje verderop een hoop gebrom. Ontelbare keien, vermengd met een ongelooflijke zooi plastic. En aardig wat bedelende kids. Tel daar nog de rondsnuffelende geiten, honden en ezels bij, en de cultuurshock is compleet”, analyseerde Niels Haagmans, student van Techniek College Rotterdam.

Dag 14  Go for Africa, zaterdag 11 februari 2023

Weerzien in Bir Gandouz, Westelijke Sahara

Beter duizend sprinkhanen in het zand dan één in de tent. Met veel moeite wist een van de kampeerders in Argoup zich te bevrijden van een dergelijk lastpak. Op camping Des Pêcheurs heerste verder een serene stilte, slechts onderbroken door het gehoest en geblaf van honden. De viervoeters waren minder onschuldig dan ze leken, want ’s nachts waren ze zo brutaal om een plastic zak met afval helemaal open te rijten. Een compleet slagveld was het gevolg.

Een goed half uur na vertrek deed Jelte de Jong, een andere kampeerder, de vreselijke ontdekking dat hij zijn buiktasje met daarin twee bankpasjes, een credit card en zijn rijbewijs was verloren. Paniek in de tent. Een uitgebreide zoekactie in het zand leverde niks op. Een reële optie was dat een speels hondje op de betreffende locatie ermee aan de wandel was gegaan. “Deze reis ging zo lekker, en dan gebeurt er ineens dit. Er zit niks anders op dan de bankpassen te blokkeren”, jammerde De Jong die amper zijn tranen kon bedwingen. Godzijdank was hij zijn paspoort niet kwijt, anders was een tripje naar de Nederlandse ambassade in Rabat onvermijdelijk geweest. Na ampel beraad viel het besluit om door te stomen naar hotel Barbas in Bir Gandouz, een verplichte officiële verzamelplaats voor alle GfA-reizigers. Vele uren later riep De Jong zijn teamgenoten bijeen om ze deelgenoot te maken van een heuse uitsmijter: “Ik heb dat hondje zojuist gezien; het droeg iets opvallends op z’n buik. Met andere woorden: ik heb alles weer terug!” In werkelijkheid bleek het tasje ’s ochtends per ongeluk samen met de tent te zijn ingepakt…

In het hotel was er een warm weerzien met de andere reizigers. Ieder had zo z’n verhaal. Isa Rongen, Esmee de Graaff en Joanne Berghs -de 3 Musketiers- hadden onderweg te maken gehad met een lekkende radiateur. Hetzelfde was van toepassing geweest op de Volvo VX70 cx van Jasper Thijssen, Loek Goossen en Fleur Doorakkers, verenigd in Mechanical Lions. Het verhaal van team Ledeplo, bestaande uit Gijs Ermens en Lars Peeters, had een extra dimensie. Niet alleen was hun blauwgele Saab geconfronteerd geweest met een lekkende benzinetank, óók had hun sportieve voertuig de verkeerde brandstof –diesel in plaats van benzine- toegediend gekregen.

En hoe zou het Hans van Schijndel en Adrie Ketelaars zijn vergaan? Hun Landrover Freelander, zeg maar gerust hét zorgenkindje van de karavaan, arriveerde niet op eigen kracht in Bir Gandouz. Het was de robuuste Ssangyong Rexton van Robin Buermans en Robbe Sols die de doodzieke patiënt naar het hotel wist te slepen. Eerder had de Subaru Forester van Wim Buijsen en Miriam Bruls de taak volbracht. “Hatsekidee, we gaan ‘gewoon’ al slepend naar Gambia. Sinds Tanger zijn we al zo’n 1500 euro armer, het houdt een keer op. De garage in Zagora heeft ons flink een oor aan genaaid. Een frotzak van FC Knudde heeft de klepzittingen van de cilinderkop er scheef ingeperst. De auto heeft totaal geen compressie meer”, aldus Van Schijndel.

Dag 13  Go for Africa, vrijdag 10 februari 2023

Een pompeblêd midden iin de woestijn

Het regent niet vaak in de Sahara, maar als dat een keer het geval is…Met bakken viel het hemelwater tijdens de nachtelijke uren naar beneden. Met als gevolg dat op straat waterplassen in allerlei vormen en maten waren ontstaan. Het restaurant van hotel Beauport in El Marsa in dec Westelijke Sahara kwam er niet ongeschonden vanaf, want vanwege lekkages moest het ontbijt worden verplaatst naar een andere ruimte. Opvallend was dat de deur van het restaurant angstvallig gesloten bleef. Was het puur uit schaamte over de ravage die was aangericht?

Tijdens het ontbijt zaten de jongere en oudere garde gebroederlijk aan tafel. “Het gaat erg goed tussen iedereen. Zo is binnen onze eigen groep weliswaar sprake van een generatiekloof, maar dat heeft tot nu toe geen enkel probleem veroorzaakt”, deed GfA-initiatiefnemer Jan Huizinga uit de doeken. “Klopt als een bus”, beaamde KW1C-student Milan Klaassen. “Mooi is ook dat we overal bij worden betrokken.”

Niels Haagmans, student van TCR, was het roerend met hem eens: “In meerdere opzichten is dit een topreis. We lachen met z’n allen flink wat af en maken van alles mee. Gisteren bijvoorbeeld zijn we midden in het centrum door de politie aangehouden. Identiteitscontrole. Zou ik ook doen, haha. Als buitenlanders vielen we in onze djellaba’s enorm op. Zoiets van: wat doen die boys daar?”

’s Nachts hadden diezelfde boys behoorlijk wat kabaal gemaakt in het hotel. De uiterst vriendelijke receptionist Mauland Ouchkad deed daar gelukkig niet moeilijk over. “Zelf heb ik geen oog dicht gedaan. Niet vanwege de jongens, hoor. It’s part of the job. Wanneer ik dan wel ga slapen? Bokra (morgen, red).”

Niet veel later vertrokken er al auto’s richting Dakhla. Bij het eerste benzinepompstation annex restaurant maakte Jelte de Jong, student van het Friesland College, na het tanken de grap dat-ie geen geld bij zich had. “Don’t worry”, repliceerde de pompbediende. “Dan stap maar uit om in ons restaurant te komen afwassen. Je mag me ook de lady schenken”, wijzend op Jacoba Pries.

Vroeg in de middag bij het volgende pompstation demonstreerde Pries haar creativiteit door de Peugeot 406 Station van Bert van Veen en Gerda Wedzinga op te leuken met enkele ‘toepasselijke’ Friese woorden: Heit en Mem, vergezeld met een authentiek pompeblêd.

In plaats van Dakhla boog het bewuste groepje uiteindelijk af naar Argoup, een negorij aan de Atlantische Oceaan waar zich camping Des Pêcheurs bevindt. Aan een geit lurken zat er ter plekke niet in, dus moest er op culinair gebied wat worden geïmproviseerd. Uitbreiding van het recept door de toevoeging van sprinkhanen behoorde in principe tot de mogelijkheden; op de betreffende locatie zaten er genoeg. Het enige probleem was dat ze vrij lastig te vangen waren…

Dag 12  Go for Africa, donderdag 9 februari 2023 Anir in

Van Landrover tot tijdrover

Alsof de Dag des Oordeels was aangebroken. Dat merkwaardige gevoel bekroop Hans van Schijndel en Adrie Ketelaars kort voor het uitgestelde vertrek vanuit Zagora richting Icht. De ‘patiënt’ was in ieder geval weer van het infuus. Boudwar Ousin, de eigenaar van garage Jacoub Challenge Oasis 4X4 die zich had ontfermd over de Landrover Freelander, had de ontslagbrief getekend. De grote vraag was echter of het vehikel inderdaad in staat zou zijn de reis op eigen kracht te vervolgen.

De twee Brabantse ‘rallycoureurs’ begonnen in gezelschap van vijf andere GfA-deelnemers –verdeeld over twee auto’s- aan de inhaalrace. Aanvankelijk leek het de goede kant op te gaan, totdat de balorige barrel drie uur later opnieuw kuren vertoonde. De olie lekte en uit de motorkap ontsnapte flink wat damp, wat niet veel goeds voorspelde. Later in de middag, zo’n negentig kilometer vóór Icht, nam het gezucht en het gekreun van de Landrover toe. Er restte niets anders dan te gaan slepen. De Subaru Forester van Wim Buijsen en Miriam Bruls nam de verantwoordelijkheid op zich. Camping auberge Aainnakhla in Asrir vormde vroeg in de avond de eindbestemming van de etappe.

Het gerucht zingt nu rond dat het arme voertuig mogelijk wordt gesleept naar een garage in Dakhla. De keuze voor een nieuw motorblok is daarbij een optie. Hoogst twijfelachtig is of het allemaal qua tijd en financiën haalbaar is.

Alle andere deelnemers denderden voort over de Nationale Route 1. Ḗén groep stopte uiteindelijk in Tarfaya. Twee andere groepen kwamen in El Marsa, een havenstad in de betwiste Westelijke Sahara, tot stilstand. “We waren in eerste instantie ook van plan om in Tarfaya te overnachten. Maar dan zouden we morgen een afstand van ruim 620 kilometer moeten zien te overbruggen. Vandaar dat we hebben besloten nog eventjes door te kachelen”, lichtte Gerda Wedzinga toe.

Dag 11 Go for Africa, woensdag 8 februari 2023

Tussen hoop en wanhoop

Nog vóór zonsopgang verlieten de eerste auto’s camping Oasis Palmier. Monsieur Mubarak, le patron, voelde zich geroepen om het vertrekkende gezelschap persoonlijk uit te zwaaien. Voor een van de GfA-avonturiers had-ie bovendien een afscheidscadeau in de vorm van een chach in petto.

In de naakte duisternis trok de Volvo 850 van Jelte de Jong, Jacoba Pries en Harm de Jong -drie studenten van het Friesland College- de aandacht dankzij de groene sierverlichting rondom de imperial. Ies Palies, die bij de garage Jacoub Challenge Oasis 4×4 in Zagora twee nieuwe veren van een Landrover in zijn Subaru Forester had laten monteren, ging weer als een speer. “Ik voel nu geen ‘klappen’ meer onderweg. Het zitcomfort is aanzienlijk vergroot. Het grapje was overigens niet goedkoop. Ach, zo gaat dat eenmaal. En laten we eerlijk zijn: geef ze eens ongelijk.”

Bijna zeven uur later kwam auberge-camping Amerdoul in Icht plotseling in het vizier. Door de relatief vroege aankomst was er genoeg tijd over om wat kleding te wassen en te genieten van een warme douche en een overdosis aan zonnestralen. Achter het avondeten, bereid door de keukenbazinnen Keltoum en Hafssa, gingen minimaal twee Michelin-sterren schuil. Het viergangendiner bestond uit harira, Marokkaans witbrood voorzien van een knapperige korst(khobz) met salade, tajine met stukjes courgette in de ‘nok’ en diverse soorten fruit na. Poes Minouch speelde een opmerkelijke figurantenrol met haar schooigedrag.

Kort na het diner schoten Jelte de Jong en William Didden haar (nog naamloze) kitten, dat zichzelf bijna opgeknoopt had aan een kleed, nog net op tijd te hulp. “Vandaag heb ik nog een andere heldendaad verricht”, wist De Jong te vertellen. “Ik heb hier namelijk de kraan van de wastafel gerepareerd. Harm wilde gaan afwassen, toen hij ineens de kraan los in z’n handen had. Je had hem eens moeten zien; hij schrok zich het apezuur.”

Ondertussen was het wachten op nieuws uit Zagora, waar twee auto’s nog rijklaar moesten worden gemaakt. De Volvo V70 xs van team Mechanical Lions bracht het er goed van af. “De radiateur lekt niet meer. Verder is de aandrijfas naar de achterwielen gedemonteerd. We hebben nu alleen voorwielaandrijving, waardoor we onze 4×4-status helaas zijn kwijtgeraakt”, legde Jasper Thijssen uit. “We blijven vannacht op de camping in Zagora. Morgenvroeg gaan we pas rijden.”

Minder goed nieuws was er omtrent de reparatie van de Landrover Freelander van Hans van Schijndel en Adrie Ketelaars. Hoewel een nieuwe koppakking en een cilinderkop conform de verwachtingen waren gearriveerd vanuit Casablanca, bivakkeert het tweetal nog altijd tussen hoop en wanhoop. De grote vraag is of garagehouder Boudwar Ousin en zijn manschappen het betreffende voertuig (op tijd) weer aan de praat krijgen…

Dag 10 Go for Africa

De Landrover Freelander opnieuw aan de ‘beademing’

Het balletje hoog houden, dat kan Hein Patist wel. De student van ROC Tilburg demonstreerde ’s ochtends zijn baltoverkunst over een afstand van ruim dertig meter, vanaf de waslijn naar zijn tent. “Ik speel op het middenveld bij Gloria U.C. in Baarle-Nassau, dat verklaart een boel”, deed hij grinnikend uit de doeken. Het schouwspel werd gadegeslagen door tal van medereizigers. Ze zaten gezellig in een kring rondom een houten tafeltje. Met andere woorden: de sfeer zat er goed in op camping Oasis Palmier, gerund door de amicale meneer Mubarak. De kou was echter het enige minpunt. Alle studenten van ROC Tilburg besloten om díe reden te elfder ure te verkassen naar een hotel. En dus was er ineens werk aan de winkel doordat een reeks tenten snel moest worden afgebroken. Andere GfA-reizigers waren naar garage Jacoub Challenge Oasis 4X4 getogen, vastberaden om deze rustdag nuttig te besteden. Bij de ene auto diende iets simpels als een slangetje of een moertje te worden vervangen, de andere auto had te maken met een serieuzer probleem. Uiteindelijk moest alleen de Landrover Freelander van Hans van Schijndel en Adrie Ketelaars –evenals in Tanger- aan de ‘beademing’. Boudwar Ousin, de eigenaar van de garage, constateerde met pijn in het hart dat hij niet over alle benodigde onderdelen beschikte. “Een andere kopcilinder en koppakking zijn van wezenlijk belang. Beide onderdelen moeten helemaal uit Casablanca komen. Dat betekent minstens één dag vertraging. We hopen het zo snel mogelijk te kunnen fiksen. Inshallah!”, aldus Ousin.

Dag 9  Go for Africa

De woestijn uit, nu op naar de garage

Nog voordat het licht over het duinlandschap nabij Merzouga streek, doorbraken ezels met hun gebalk de nachtelijke stilte. Even later deed de moëddzin de eerste oproep tot het gebed. Sommige van de in totaal veertien ‘wildkampeerders’ schrokken hiervan wakker, waarna ze probeerden hun (hazen)slaap te hervatten. Dat viel niet mee, aangezien de temperatuur een graad of vier à vijf beneden het vriespunt was gezakt. Een paar uur nadien begon zich wederom een stralende dag te ontluiken. Een verkoper van souvenirs kwam nieuwsgierig een kijkje nemen, maar ving bot. Onder aanvoering van gids Mohamed Ibrahimi, die uitstekend in de groep ‘lag’, trokken de vijf overgebleven voertuigen vrolijk door de verlaten woestijn. Het was genieten geblazen, met de hoofdletter G wel te verstaan. Kort voordat de auto’s (eindelijk) de geasfalteerde weg bereikten, kreeg de Volvo V70 cx van Fleur Doorakkers, Loek Goossen en Jasper Thijssen flinke problemen. “Gisteren was de auto nog in topvorm, nu gedraagt-ie zich opeens als een hulpbehoevende patiënt. Moet je kijken, de koelvloeistof druppelt eruit alsof aan de onderkant ergens een kraan lekt”, wist Goossen te vertellen. Met wat engelengeduld kwam rond de klok van zeven de finish in zicht.

Bij camping Oasis Palmier hadden de meeste GfA-avonturiers zich al uitgebreid gesetteld. “We waren gistermiddag rond drie uur gearriveerd. Het was een uiterst relaxed ritje, ik zat zelfs achterin borrelnootjes te eten”, sprak Teun van Hees, een van de twaalf deelnemende studenten van ROC Tilburg. Joop van de Schoot liet zich evenmin onbetuigd: “Onderweg heb ik samen met enkele medestudenten nog een stuk of twintig Hollandse eieren gebakken.”

De vroegtijdige aankomst in Zagora leverde het gezelschap –althans in theorie- een extra vrije dag op. “We hebben warme djellaba’s gekocht. Weet je, die trekken we over een klein half jaar aan tijdens onze eindpresentatie”, aldus Van Hees.

Esmee de Graaff, Isa Rongen en Joanne Berghs, de drie studenten van ROC Gilde, waren eveneens gisteren al aangekomen op de camping. “Vandaag hebben we uren en uren in de garage doorgebracht. Onze bus heeft zo nu en dan problemen met het vermogen. We hebben te horen gekregen dat een oplossing niet een-twee-drie kan worden aangereikt. De komende tijd moeten we dus roeien met de riemen die we hebben”, concludeerde De Graaff.

“Het zijn zulke leuke meiden”, reageerde Paul Huvenaars die nu al ruim een week samen met zijn compagnon Toon Hendriks reist met het Limburgse drietal. “Ik heb respect voor hun inzet en doorzettingsvermogen. We hebben veel lol. Tegelijkertijd voel ik me een soort vaderfiguur. Alsof ik drie dochters erbij heb gekregen.”

Dag 8  Go for Africa,verslag door Chris Korsten

Safari de Dunes

Op dag 8 ging de karavaan weer verder vanuit Café du Sud. Het vertrek was aangekondigd om negen uur in de ochtend Nederlands-Vlaamse tijd. In de praktijk kwam dat neer op (bijna) tien uur African time. De oorzaak van het late vertrek lag met name besloten in het feit dat groep Oranje en een deel van groep Rood elders de nacht had doorgebracht. Zes van hen hadden in de tussentijd een kleine metamorfose ondergaan. Ze waren getransformeerd tot surrogaat-Berbers, gestoken in een authentieke djellaba, het hoofd gewikkeld in een imposante blauwe sjaal. “We hebben gepit in het dorp Hassilabied, in een heel bijzonder hotelletje met een traditionele sfeer. Echt vet. We hebben kennisgemaakt met het échte Marokko”, lichtte Bas Feuth toe. “We zijn niks tekort gekomen. Ondanks het basic karakter hadden we zelfs wifi en een warme douche. Een leuke bijkomstigheid was dat het er spotgoedkoop was. De eigenaar was wel een apart figuur; hij blowde zovéél dat de stoom bij wijze van spreken uit z’n oren kwam”, vulde Jorrit Ivens aan.

Nadat iedereen zich gemeld had voor de start, spitste het complete gezelschap zich op. Het ene deel besloot de (‘veilige’) asfaltweg richting Zagora te nemen. De anderen, veelal de 4×4’s, kozen voor de meer avontuurlijke route die dwars door de imposante zandduinen voerde. Aanvankelijk volgden veertien auto’s het spoor van de deskundige en rijvaardige gids Mohamed Ibrahimi, die in z’n eentje de excursies organiseert onder de naam Excursiesz tot he unes. Maar al snel moesten Peter Fennis en Sebastiaan Nutma van team Sailor opgeven. “Onze Peugeot Partner is blijkbaar niet geschikt voor dit soort uitdagende trajecten. Jammer maar helaas. We hebben het tenminste geprobeerd”, reageerde Nutma berustend.

Even na het middaguur vielen er nog vier andere voertuigen af. Dik twee uur later diende zich al weer de volgende schifting aan, zodat uiteindelijk zes auto’s overbleven. Echter ook dit sextet kwam met een zekere regelmaat vast te zitten in het onbarmhartige zand. De diehards kozen daarom eieren voor hun geld door de ‘piste’ op te zoeken. Nog voordat de zon plaats maakte voor de maan waren alle tenten opgezet in het adembenemende landschap met zandduinen, in de periferie van Merzouga. Niet lang daarna knetterde het houtvuur behaaglijk…

Dag 7 Go for Africa, verslag door Chris Korsten

Hersenspinsels

Wat ijzige kou allemaal niet kan doen met de hersenen van de mens.  De leden van groep Groen besloten in de nacht van woensdag op donderdag onderweg ergens te gaan kamperen. Dat de temperatuur diezelfde nacht een graad of vier onder het vriespunt dook, was iets wat niet geheel in de lijn der verwachting lag. De bijna onmenselijke condities zorgden ervoor dat het pakken van de broodnodige nachtrust geen eenvoudige opgave was. De volgende ochtend rond acht uur vertrok de groep, met de slaap nog in de ogen, naar het zuiden. Niet veel later was er een ontbijtstop, bedoeld om weer wat op krachten te komen. Onder andere het bekende platbrood –Msemmen geheten- verscheen op tafel. Na het ontbijt gebeurde er iets vreemds. In plaats van dezelfde weg te vervolgen, gingen de voertuigen de tegengestelde richting op. “Op een gegeven moment, na bijna zestig kilometer, kwamen de auto’s van groep Rood ons plotseling tegemoet. Kort daarna drong het tot ons door: dit is foute boel. Maar ook oliedom. We hadden dus 120 kilometer voor Jan met de korte achternaam gereden”, aldus teamleider Wim Buijsen. “Wij op ónze beurt verkeerden op dat moment in de veronderstelling dat verderop de weg was afgesloten”, reageerde Cor Verweij naderhand.

Groep Blauw had in de nacht van vrijdag op zaterdag bij Café du Sud in Merzouga gekampeerd onder soortgelijke omstandigheden. Maar dat had geen curiositeiten tot gevolg.

Zaterdag in de namiddag bereikten de asndere groepen –op Oranje na- Café du Sud. Hans van Schijndel en Adrie Ketelaars werden als ware heroes ontvangen. Ook de KW1C-studenten Jordy van Rumund en Yoeri van Schaik konden met trots terugkijken op een opmerkelijke week. “De vering van onze auto, een Subaru Forester uit 1997, bleek niet sterk. Mijn studiegenoot Jorrit Ivens opperde het idee om puur ter ondersteuning een reeks tennisballen in de strijd te werpen. Het idee was-ie in de gauwigheid tegengekomen internet. Die tennisballen waren niet moeilijk te vinden; ze lagen in een Chinese winkel geduldig op ons te wachten. En voilà, het probleem was ineens opgelost.”

Dag 6 Go for Africa, verslag door Chris Korsten

Het mirakel van Tanger

Met een kloppend hart ontwaakten Hans van Schijndel en Adrie Ketelaars in hun hotel in Tanger. Immers de dag van de waarheid was aangebroken. De kans dat hun Landrover Freelander snel zou worden opgelapt door de garage van monsieur Abdullah Qalbaoui was immers statistisch gezien niet hoger dan vijftig procent. “Gisteren is tijdens een uitvoerige diagnose al vast komen te staan dat ons probleem geen kleinigheid was. OK, het lag niet aan de koppakking, maar wat was er dan wél aan de hand? Uiteindelijk is gebleken dat alleen de cilinderkop moest worden afgevlakt. Er is godzijdank geen scheurtje geconstateerd. De kop lijkt nu zo goed als nieuw”, lichtte Ketelaars toe. Omstreeks de klok van half drie begonnen de twee Brabanders aan hun inhaalrace. “Onderweg hebben we flink doorgejakkerd, terwijl de politie ons met rust liet. De auto loopt weer als een tierelier. We hebben het gepresteerd een afstand van liefst 521 kilometer te overbruggen. Onze etappe is geëindigd in Midelt. Geloof het of niet, we zijn er zelfs in geslaagd aansluiting te vinden bij groep Oranje. Het is eigenlijk een mirakel. En over het varken zullen weer het maar niet meer hebben.”

Groep Geel en Groen bereikten eveneens Midelt. Over Rood, de ‘mistery Group’ van deze challenge, is (vooralsnog) niets bekend.

Zeven leden van groep Blauw kwamen vroegtijdig aan bij Café du Sud, in de buurt van Merzougha. Vlak voor de eindstreep kwamen twee van de drie auto’s nog vast te zitten in het mulle zand. “Behalve dat er een schep aan te pas diende te komen, moest het karretje van Fleur, Jasper en Loek(een Volvo V70 cx) effe stevig trekken”, aldus Luc Roziers, een van de teamleden.

Kort na zonsondergang restte nog één ding: het opzetten van de tenten. Een niet geringe hoeveelheid wijn en bier werden vervolgens tevoorschijn getoverd om de oprukkende kou te trotseren.

Dag 5  Go for Africa, verslag door Chris Korsten

Het varken is waarschijnlijk nog steeds boos

Omringd door de loerende duisternis vertrokken alle 26 auto’s nog voor het krieken van de dag vanaf camping Valdevaqueros naar de FRS-ferry. Het meest opvallende aspect binnen de karavaan was de sleepactie van de stoere Toyota F3 Cruiser die letterlijk en figuurlijk de doodzieke Landrover Freelander op sleeptouw nam. Hans van Schijndel en Adrie Ketelaars, de twee getroffen bestuurders, keken aanvankelijk nog hoopvol naar de ontstane penibele situatie waarvan een (geslacht) boos varken de mogelijke oorzaak was.

Het inschepen verliep vlekkeloos, iets wat ook van toepassing was op de ‘patiënt’ in kwestie. Vrij kort na de overtocht gingen de vijf groepen ieder via een eigen route op weg in zuidelijke richting. Het vertrek verliep overigens niet helemaal zonder slag of stoot. Niels Haagmans, een enthousiaste student van Techniek College Rotterdam, moest bij een niet al te vriendelijke douanier op rapport komen. Klopte het vermoeden dat hij een drone met zich meevoerde? De Rotterdammer kon niets anders dan kleur bekennen. Zwaar verboden, volgens de nurkse beambte. Dus…inleveren die hap. “Gigantisch balen. De drone heeft me 800 euro gekost. Mijn plan was om met behulp van het ding onder andere vette filmpjes te maken. Ergens in m’n achterhoofd wist ik wel dat dit soort geavanceerde middelen vanwege de veiligheidsaspecten niet zijn toegestaan om te vervoeren”, reageerde Haagmans. “Schrale troost is dat de drone 54 dagen bij de Marokkaanse douane blijft liggen, en daarna verdwijnt-ie definitief van de radar. Een Marokkaanse Nederlander die binnen de vastgestelde termijn teruggaat naar Nederland zou me ontzettend behulpzaam kunnen zijn. Tja, zie die maar eens te vinden. Een alternatief is dat ik binnenkort een goede vriend trakteer op een retourtje Tanger.”

Van Schijndel en Ketelaars konden evenmin zeggen dat ze de geluksdag van hun leven hadden. Na de ontscheping ging het complete team Blauw, nog altijd in gezelschap van de kanariegele Cruiser, op zoek naar een geschikte garage. Een gouden tip leidde naar de Friuato Mechanique General Carrousserie waar de vriendelijke patron Abdullah Qalbaoui en zijn ijverige monteur Youssef hun uiterste best deden om een goede diagnose vast te stellen. Al snel bleek dat er met de koppakking niets mis was. Een van de conclusies die hieruit getrokken kon worden, was dat het probleem helaas (veel) dieper zat. Wellicht een scheurtje in de cilinderkop dan? Vele uren later, na diverse demontagewerkzaamheden, was er nog altijd geen duidelijkheid. Patron Qalbaoui deelde mee dat het voertuig op z’n vroegst vrijdag eind van de middag gerepareerd zou kunnen zijn. Dat betekende dat de (homogene) groep plotseling voor een groot dilemma stond: een gezamenlijke overnachting in Tanger of vertrekken met vier auto’s. Na ampel beraad werd pas rond 18.00 uur de knoop doorgehakt en gekozen voor optie twee. Terwijl het duo Van Schijndel-Ketelaars een hotel opzocht in Tanger arriveerden de overige leden in het holst van de nacht in Azrou waar eerder ook groep Oranje was neergestreken.

Dag 4  Go for Africa, verslag door Chris Korsten

Scheurtje in de cilinderkop: de ultieme wraak van het varken?

Het eerste deel van de reis, kriskras door de BeNeLux, Frankrijk en Spanje zit erop. Nog net voordat de schemer halftinten begon te werpen op het omringende landschap bereikten de laatste twee auto’s veilig en wel Camping Valdevaqueros in Tarifa. Team Heino en team Camel Tow, beiden deel uitmakend van groep Geel, waren de hekkensluiters. “We waren vastberaden om even Gibraltar aan te doen. Met als doel snel een nieuw land toe te voegen aan onze landenverzamelingslijst. Nou, dat hebben we geweten. Precies op de grens startte de Landrover Freelander van Vincent Wijermans en Jos Wigger niet meer op. Daar sta je dan. Na bijna drie uur duimendraaien kregen we onverwachts hulp van een garagebedrijf. Bleek dat er alleen een stekkertje naar het motorblok los zat.

Team Blauw was dinsdag al aangekomen in Tarifa. “Onze Peugeot Partner leek al vrijwel direct na de start bij Den Bosch te maken te hebben met een serieus probleem. Iets wat we gelukkig meteen hebben kunnen tackelen. En je ziet het, we hebben het gehaald”, sprak Kurt van Baar, student van ROC Tilburg en lid van team Road Runners.

Team Blauw had dus de hele woensdag vrijaf. Hans van Schijndel en Adrie Ketelaars hadden het plan postgevat om ‘Heen en Weer’ naar de supermarkt te gaan. “We hebben een half varken ingekocht, geen grap. Onze auto, een Landrover Freelander, heeft het de hele reis prima gedaan. Maar op de terugweg naar de camping is er waarschijnlijk een scheurtje in de cilinderkop ontstaan. Flink balen, we kunnen morgen zo niet verder. Mogelijk is dit de ultieme wraak van het varken”, aldus Van Schijndel.

Het plan is om de Landrover na aankomst in Tanger direct naar de garage te brengen.

Dag 3  Go for Africa, verslag door Chris Korsten

Peugeot 405 eist wederom de hoofdrol op

Het moet niet gekker worden. De recalcitrante Peugeot 405, bestuurd door Oumar Tabouré en William Didden, heeft tijdens de derde dag van de GfA-reis naar Gambia opnieuw flink de aandacht getrokken. Kampte de belegen oldtimer uit 1990 een dag eerder nog met een uiterst onnauwkeurige brandstofmeter waardoor het tweetal plotseling geen brandstof meer had, ditmaal zorgde een los stekkertje van de ‘computer’ ervoor dat het vermogen in z’n geheel wegviel. “De noodzakelijke vonk bleef achterwege. Heel even waren we bang dat we zo snel mogelijk op zoek moesten gaan naar een garage. Gelukkig heeft onze groep zovéél deskundigheid in huis dat we gezamenlijk de automaat weer snel aan de praat kregen. Daarvóór hadden we onder meer ter controle de vier bougies eruit gehaald, overigens zonder een oorzaak van de malaise te kunnen aanwijzen”, wist Didden te vertellen.

Verder verliep de dag die zonovergoten was volledig naar wens voor de leden van groep Groen. Met name het laatste deel van de rit was ronduit spectaculair. De ondergaande zon klom tevoorschijn van achter de koekkruimelkale heuvels en toverde en passant het landschap om in een purper amfitheater. De etappe vanuit La Jonquera –net over de Spaanse grens- eindigde in Murcia waar een eenvoudig en calorierijk avondmaal de lege magen tevreden stelde.

Ander opmerkelijk nieuws was dat groep Blauw na een tussenstop in Sevilla vroegtijdig Tarifa wist te bereiken.

Dag 2 Go for Africa, verslag door Chris Korsten

Ferrari doet niet mee aan Go for Africa

Na een gezamenlijke overnachting in en bij het Beddy Bye Hotel in Contrexéville, waar het landschap was bekleed door poedersneeuw, vervolgden de vijf GfA-groepen zowat gelijktijdig hun reis in zuidelijke richting. Dat was even na acht uur. De leden van Team Ledeplo en Team De 3 Musketiers, die ervoor gekozen hadden de ijskoude nacht in hun auto door te brengen, hadden hun lichaamstemperatuur snel op orde.

Groep Groen sloot de rij na een kort oponthoud als gevolg van een positieverwisseling. De groep onder aanvoering van Wim Buijsen kreeg na 212 kilometer wel een uitgelezen kans om historie te schrijven. Bij een tankstation in Chalon-Sur-Saône was er een spontane ontmoeting met een Belgische bestuurder van een flitsende rode Ferrari. De vraag of hij gecharmeerd was van een organisatie als Go for Africa beantwoordde hij bevestigend. OK, laten we dan maar gauw een sticker plakken op de carrosserie van de peperdure sportwagen, om op die manier wat extra reclame te maken. Maar nee, dat vond de Belg weer net iets te veel van het goede.

De betreffende groep leek aanvankelijk mooi op tijd te arriveren in La Jonquera, net ver de grens. Ware het niet dat een van de vijf auto’s plotseling te maken kreeg met een brandstofprobleem. “We wisten wel dat we niet al te lang meer moesten wachten om te tanken. Maar volgens de tankmeter bevond onze Peugeot 405 zich nog niet in de acute gevarenzone. Dat bleek volstrekt onjuist”, legde William Didden later uit. “Twee andere bestuurders van ons team bleven bij ons; samen reden we naar een veilige plek, een inham van een vluchtstrook. Een bondige inspectie leerde dat er iets mis was met de tankmeter. Een lang verhaal kort: een van de bestuurders ging erop uit om bij een naburig tankstation een jerrycan met tien liter ‘noodbenzine’ te scoren. Gelukkig lukte dat vrij snel. Een fraai staaltje teamwork!”

Dag 1 Go for Africa, verslag door Chris Korsten

“Heeft FC Engelen soms iets te vieren?”, klonk het gekscherend in de overvolle kantine van de voetbalclub. In de sfeervolle ruimte was bijna elke millimeter bezet. Ruim tweehonderd familieleden, vrienden, sponsoren, vertegenwoordigers van de deelnemende ROC’s en overige belangstellenden waren speciaal naar het Engelerhart gekomen om de 53 Go for Africa-avonturiers uit te zwaaien. Ook niemand minder dan de Senegalese ambassadeur Momar Gueye en diplomaat Henry Pierre Sarr waren present.

Kort voor vertrek waren er buiten bij een temperatuur rond het vriespunt enkele toespraken van onder meer initiatiefnemer Jan Huizinga en een aantal studenten.

Even na het middaguur kon presentatrice Romy Stuik, die op toepasselijke wijze als startsignaal verkleed was, zich helemaal uitleven. En weg waren ze, de vijf groepen, en route naar de eerste halte: Contrexéville. Alhoewel, de auto van de Sallanders had meteen al een probleempje. “We wilden iedereen uitzwaaien, dus draaiden we vrolijk het raampje open. Maar dat ging niet meer dicht, omdat de elektrische schakelaar haperde. Met enige moeite hebben we handmatig kunnen ingrijpen. Anders hadden we het kunnen shaken met die kou”, lichtte Johan Wispels toe.

William Didden, een van de teamleden van groep groen, mocht onderweg in zijn woonplaats Gronsveld rekenen op een warm onthaal van een twintigtal dorpsgenoten. Onder wie van Cindy Ottenheim, eigenaar van café Groeselt waar Didden regelmatig een centje bijverdient achter de bar.

Pas ’s avonds rond acht uur waren alle teams op de plaats van bestemming gearriveerd. Jorrit Ivens en Milan Klaassen, rijdend in een Mercedes Vito, hadden wel iets vreemds geconstateerd aan hun busje. “De motor heeft de hele dag gedraaid, en toch kun je je hand erop leggen. Rara, hoe kan dat? We hebben al een vermoeden waar het aan ligt, morgen gaan we dit mysterie verder onderzoeken”, aldus Ivens.